Ik ben Sophie Ousri en ben opgegroeid in een huis vol vrouwen en body dismorphia, er werd eigenlijk nooit gezegd “wow ik zie er goed uit vandaag” of “ik hou van mijn lichaam”, het ging eigenlijk meer over afvallen. Hierdoor heb ik eigenlijk altijd wel kritisch naar mezelf gekeken.
Om die reden had ik ook altijd een verdraaid beeld van hoe ik eruit zag - merkte ik toen ik er later op terug keek. Ik ging een keer oude foto’s terug kijken en ik dacht alleen maar huh????? Ik was er zó van overtuigd dat ik ‘te dik’ was en er niet uit zag, terwijl ik juist heel dun was.
Toen ik klaar was met de middelbare school ging ik studeren en natuurlijk ook het studentenleventje leven. Veel alcohol en ik die voor mezelf moest koken, het ging er niet heel gezond aan toe. Ik was toen 17 en merkte echt dat ik begon aan te komen. Ik heb vroeger 6 jaar op turnen gezeten en van mijn 14e tot mijn 17e danste ik 4 keer in de week. Toen ik op kamers ging ben ik gestopt, dat was dus ook voor het eerst in jaren dat ik was gestopt met sporten. Mijn lichaam veranderde steeds meer.
Ik kreeg steeds vaker opmerkingen vanuit alle kanten over ‘hoeveel ik wel niet was aangekomen’ en toen ik ook nog voor het eerst stretchmarks kreeg was het voor mij echt de druppel, ik vond het verschrikkelijk! Uit het niets zaten mijn hele bovenbenen onder en ik weet nog dat ik het echt het ergste ever vond.
Ik ging allemaal rare crash diëten proberen in de hoop om af te vallen en wilde geen bikini’s of badpakken meer aan.
Vanaf dat moment heb ik heel lang alleen maar oversized kleding gedragen. Echt wel een paar jaar lang was ik alleen nog maar te vinden in mega truien waardoor je niet kon inschatten hoe mijn lichaam er daaronder uit zag. Tegelijkertijd merkte ik ook dat toen mijn omgeving veranderde, en ik meer supportive mensen om me heen kreeg, waardoor het commentaar wat ik kreeg over mijn gewicht me niets meer deed.
Het waren in die tijd ook meer comments onder mijn Youtube videos dan dat het nog in het echt gebeurde.
Vervolgens ging ik naar de kliniek, waar je geen make up op mocht en je haren niet kon krullen, en merkte ik dat ik als ‘mezelf’ ook gewoon leuk gevonden werd en vrienden kon maken... Ik denk dat ik daarna echt ook wel heel blij was met mezelf en hoe ik eruit zag. Overigens heb ik toen ook de diagnose eetbuistoornis gekregen, wat een hele boel verklaarde. Ik at heel vaak een hele dag niets, en dan s avonds alles wat ik kon vinden. Of iedere keer als ik verdrietig was; dan moést ik zo veel mogelijk eten. Dat is ook de reden waarom mijn gewicht heel vaak heeft geschommeld en soms nog steeds zo erg wisselt.
Ik merkte wel een groot verschil tussen de echte wereld en de “influencerwereld”, maar gelukkig kwam ik het instagram account tegen van Joann van den Herik, die heeel veel post over bodypositivity. Haar account heeft mij echt wel heel erg geïnspireerd en mijn kijk op mezelf veranderd. Uiteindelijk zijn we hele goede vriendinnen geworden en ik ben heel blij om iemand als Joann in mijn leven te hebben, een constante reminder dat alle lichamen mooi zijn en er mogen wezen.
Natuurlijk ben ik af en toe nog steeds onzeker en sommige dagen vind ik ook niet alles aan mezelf mooi. Ik weet dat dat oké is, mindere dagen horen er nou eenmaal bij. Ik weet nu in ieder geval dat een getal op de weegschaal mij niet gelukkiger gaat maken en dat de perceptie die anderen van mij hebben geen rol hoort te spelen in hoe ik over mezelf denk. Ik heb hele lieve accepterende vrienden om me heen en ik eet waar ik zin in heb!
Liefs,
Sophie Ousri 💕
